Psalm 6

PSALM 6. Lamentacja jednostki w obliczu Bożego gniewu (w. 2). Zagrożenie życia, jakiego doświadcza psalmista, odczytuje on właśnie jako przejaw gniewu Boga. To typowa starotestamentowa interpretacja, u której źródeł jest przede wszystkim świadomość popełnionych przez ludzi grzechów. Człowiek cierpiący błaga więc o uzdrowienie (ww. 2-8). Pewien jest, że na przekór swym wrogom będzie wysłuchany. Podstawę do tej pewności daje mu przekonanie, że człowiek, który ma obowiązek oddawać chwałę Bogu, może to czynić tylko jako żyjący ( Ps 150:6; Syr 17:27-28). Psalm kończy się typowym dla lamentacji dziękczynieniem, w którym psalmista wyraża pewność wysłuchania jego modlitwy (ww. 9-11). Chrześcijańska lektura psalmu prowadzi do odkrycia, że w świetle agonii Jezusa każde cierpienie człowieka nabiera głębokiego sensu. Ponadto Kościół modli się Psalmem 6 jako jednym z siedmiu psalmów pokutnych ( Ps 32; 38; Ps 51:1-21; Ps 102:1-29; Ps 130:1-8; Ps 143:1-12). Prosi w nim o uwolnienie od tego, co zagraża wiecznemu życiu wiernych (np. Mt 10:28; Mt 10:39; Mt 16:25-26).
[komentarz z Biblii Paulistów]