Psalm 15

PSALM 15. Typowy przykład tzw. liturgii wejścia (Iz 33,13-16; Ps 24), w której służba świątynna przypominała pielgrzymom o właściwym usposobieniu wewnętrznym, aby móc wejść do świątyni. Następnie wchodzący deklarowali swą niewinność (Ps 5,5-8; 26,3-8). Warunkiem wejścia na świętą górę (w. 1), czyli Syjon, jest nienaganne życie, dotrzymywanie słowa, szacunek dla bliźnich i nienawiść do grzechu. W tym kontekście prawa kultowego nie ma mowy o lekceważeniu kogokolwiek z racji odmienności religii czy przekonań. Psalm ukazuje wielkie ideały sprawiedliwości i miłości bliźniego jako podstawę godnego udziału w liturgii (Mt 5,23n). Czytając go w perspektywie doskonałego kultu czasów ostatecznych, przypominają się słowa Jezusa, że do królestwa Bożego ma wstęp ten, kto pełni wolę Ojca (np. Mt 7,21; 25,31nn), najpełniej wyrażoną w przykazaniach miłości (np. Mt 22,36-40).
[komentarz z Biblii Paulistów]