Amoryci

Amoryci byli koczowniczym ludem zamieszkującym Azję Mniejszą, najstarszym ludem tego regionu. Odegrali bardzo ważną rolę w historii tych terenów. Starożytne teksty nazywają ich Amuru.

Pod koniec III tysiąclecia pne zajęli Sumer, a z czasem przeniknęli na teren całej Mezopotamii. Zamieszkiwali także tereny Kanaanu. Dali początek pierwszej dynastii w Babilonii, przejęli też władzę w Asyrii. Założyli w północnej Syrii państwo  Amurru na zachód od górnego biegu rzeki Orontes, oraz inne mniejsze i większe państewka.

Amorytą był król Hamburabi znany w historii ze swe słynnego Kodeksu, który regulował stosunki społeczne w tych terenach w czasach Abrahama.

Izraelici zetknęli się z Amorytami w czasie swego podboju Kanaanu gdy Amoryci byli już słabi i nie posiadali takiej potęgi jak w wiekach poprzednich. Jednym z głównych ich miast była Marii nad środkowym Eufratem, gdzie odnaleziono ponad 20 tys. glinianych tabliczek dających olbrzymią wiedzę o tamtych czasach.

W ciągu wieków nigdy nie doszło do zjednoczenia plemion Amoryckich, które mogło by być początkiem potężnego państwa. Na terenie Palestyny było wiele miast Amoryckich,  z pośród nich można wymienić Lakisz i Debir.

Amoryci wysocy jak cedry

Pamięć o Amorytach przetrwała bardzo długo. Jeszcze w VIII w. pne, za czasów proroka Amosa, wyobrażano ich sobie jako potężnych olbrzymów: „Ja to przed nimi zgładziłem Amorytów, którzy byli wysocy jak cedry, a mocni byli jak dęby. I zniszczyłem owoc ich z góry, a z dołu korzenie” (Am 2,9).

Być może był to efekt skojarzeń z imponującymi ruinami miast kananejskich, które nasuwały myśl o niemal nadludzkich istotach, które niegdyś je zbudowały.

Występują w Biblii: Rdz 10:16; 14:7.13; 15:16.21; 48:22; Wj 23:23; Lb 21:34; Pwt 3:8; Joz 5:1; 2Krn 8:7; Ezd 9:1; Am 2:9