Horyci

Lud, który na początku drugiego tysiąclecia rozpoczął ekspansję na tereny północnej Mezopotamii, dotarł również  do Syrii oraz granic Egiptu.

Pierwotne siedziby Horytów nie są pewne. Wzmianki o nich pochodzą z Babilonii z 2500 r. pne. Weszli oni w skład imperium Chetyckiego. 

Biblia wspomina, iż zamieszkiwali Edom i górę Seir. Jej głównym szczytem jest góra Hor, gdzie zmarł Aaron, prawdopodobnie od  niej Horyci wzięli swoją nazwę.

W Mezopotamii istniało ich silne państwo zwane Mitanni, które wywierało wpływ m.in. na Palestynę, królowie tego państwa prowadzili korespondencję z Egiptem.

Czcili oni takie bóstwa jak Mitrę, Teszub, Nerigal, Lubadaga, Szawuzka. Znikneli z dziejów ludzkości około VII w pne.

 Na obrazku: meczet zbudowany nad starodawnym grobowcem, który uważany jest za grób Aarona

Występują w Biblii: Rdz 14:6; Pwt 2:12