Jozue
Znaczenie imienia: Jahwe jest wybawieniem
Fakty biblijne
Syn Nuna, z pokolenia Efraima, służył u boku Mojżesza, a później został jego następcą (Wj 33,11; Pwt 34,9; Joz 1,1-2). Biblia ukazuje Jozuego jako nieustraszonego wodza, sprawnego przywódcę, który ufał w niezawodność Bożych obietnic. Pierwotnie nosił imię Hoszea, ale Mojżesz nazwał go Jehoszuą, czyli Jozuem (Lb 13,8.16).
Krótko po wyjściu z Egiptu, gdy Izraelici obozowali w Refidim, zaatakowali ich Amalekici. Do walki z nimi poprowadził ich Jozue, a Bóg dał zwycięstwo.
Później pod górą Synaj Jozue jako pomocnik Mojżesza prawdopodobnie był w gronie 70 starszych, którzy oglądali wspaniałą wizję Bożej chwały. Następnie udał się z Mojżeszem na górę Synaj i pozostał tam z nim przez 40 dni i 40 nocy, gdy Bóg przekazywał Mojżeszowi prawo.
Jakiś czas później Izraelici zatrzymali się na pustyni Paran. Stamtąd Mojżesz wysłał 12 mężczyzn, w celu zbadania Ziemi Obiecanej. Wśród nich był Jozue. Gdy zwiadowcy wrócili po 40 dniach to tylko Jozue i Kaleb zdali pozytywną relację, wierząc, że ta Ziemia będzie zdobyta. Pozostałych 10 zwiadowców zniechęcało Izraelitów, twierdząc, że są zbyt słabi, i nie mają szans pokonać silnych mieszkańców Kanaanu. W rezultacie cały obóz zaczął szemrać.
Z powodu tego buntu, Bóg skazał Izraelitów na 40-letnią wędrówkę po pustyni, podczas której mieli wymrzeć wszyscy objęci spisem mężczyźni od 20 roku wzwyż. Tylko Jozue i Kaleb mieli wejść do Ziemi Obiecanej.
Pod koniec tej długiej tułaczki, również Mojżesz i Aaron stracili możliwość wejścia do Kanaanu, gdyż nie zachowali się należycie podczas cudownego dostarczenia wody w Kadesz (Lb 20,1-13). Dlatego Bóg polecił Mojżeszowi, by wyznaczył Jozuego na swego następcę.
Po śmierci Mojżesza Jozue rozpoczął przygotowania do wkroczenia do Kanaanu. Wysłał dwóch zwiadowców, by obejrzeli Jerycho i okolicę (Joz 1,1 do 2,1).
Gdy zwiadowcy wrócili, Izraelici zatrzymali się nad Jordanem, gdzie Bóg w cudowny sposób zatrzymał wody rzeki - cały naród przeszedł na drugi brzeg suchą nogą. W celu upamiętnienia tego wydarzenia Jozue ustawił 12 kamieni na środku Jordanu i tyle samo w Gilgal, gdzie Izraelici rozbili pierwszy obóz po przekroczeniu rzeki. Tam też obrzezano wszystkich mężczyzn urodzonych na pustyni i obchodzono Paschę (Joz 2,23 do 5,11).
W pobliżu Jerycha Jozue spotkał wysłannika niebios, od którego otrzymał wskazówki, w jaki sposób ma zdobyć miasto – nie atakując bezpośrednio jego murów, ale okrążając Jerycho, lud czekał na Bożą interwencję, której i później nie raz doświadczano, gdy trwał podbój Ziemi Obiecanej.
W końcu nadeszła pora na podział ziemi między plemiona. Było to nadzorowane przez Jozuego, arcykapłana Eleazara i dziesięciu przedstawicieli plemion, których wskazał Bóg (Lb 34,17-29; Joz 13,7; 14,1-2.6). Gdy przenośna świątynia stanęła w Szilo, stamtąd kierowano dalszym podziałem terytorium Kanaanu (Joz 18,1, 8-10). Sam Jozue otrzymał miasto Timnat-Serach w górach Efraima (Joz 19,49-50).
Pod koniec życia Jozue zebrał starszych Izraela, jego naczelników, sędziów oraz urzędników i zachęcił ich do wiernej służby Bogu, a także przestrzegł przed tragicznymi następstwami nieposłuszeństwa (Joz 23,1-16). Zgromadził też wszystkich Izraelitów i przypomniał im całą wcześniejszą historię narodu, apelując, by służyli tylko Bogu! (Joz 24,1-15). Izraelici odnowili przymierze z Bogiem i przyrzekli, że będą Mu posłuszni (Joz 24,16-28).
Jozue zmarł w wieku 110 lat i został pochowany w Timnat-Serach. O tym, że jego wierność Bogu przynosiła dobre rezultaty, świadczy ta wypowiedź: "Izrael służył Panu przez wszystkie dni życia Jozuego i przez wszystkie dni życia starszych, którzy przeżyli Jozuego, a którzy znali wszystkie dzieła Pana, jakich On dokonał dla Izraela." (Joz 24,29-31; Sdz 2,7-9).
Wersety biblijne
Lb 14,27-38; por. 26,65; 32,11-12; Pwt 1,37, 38; 31,3; 34,9, 10; Lb 27,18-23; Joz 8,30-35