Sędziowie w Izraelu

I zapłonął gniew Pana przeciwko Izraelowi, więc mówił: Ponieważ naród ten przekroczył postanowienia przymierza ze mną, jakie zawarłem z ich ojcami, i nie usłuchali głosu mojego,
Więc i Ja nie wypędzę już przed nimi żadnego z narodów, jakie pozostawił Jozue, gdy umierał,
Aby przez nie doświadczyć Izraela, czy będą strzec drogi Pana i po niej kroczyć, jak strzegli jej ich ojcowie, czy nie.
Dlatego Pan pozostawił w spokoju te narody, nie wypędzając ich zaraz, i nie dał ich w ręce Jozuego.

A to są narody, które Pan pozostawił w spokoju, aby przez nie doświadczyć Izraela, tych wszystkich, którzy już nie wiedzieli o wszystkich wojnach o Kanaan,
A to jedynie w tym celu, aby późniejsze pokolenia synów izraelskich nauczyły się prowadzenia wojny, więc tylko ci, którzy przedtem tego nie umieli.
Pięciu książąt filistyńskich i wszyscy Kananejczycy, i Sydończycy, i Chiwwijczycy, mieszkający na pogórzu libańskim od góry Baal-Hermon aż do wejścia do Chamat.
Byli oni tam po to, aby przez nich doświadczyć Izraela, aby dowiedzieć się, czy będą słuchać przykazań Pana, jakie nadał ich ojcom przez Mojżesza.
(Sdz 2,20-23; 3,1-4)

Otniel

Lecz gdy synowie izraelscy wołali do Pana, wzbudził Pan synom izraelskim wybawcę, który ich wyratował, Otniela, syna Kenaza, młodszego brata Kaleba. Sdz 3,7-11

Jak podaje księga Sędziów został powołany do przewodzenia Izraelitom po ośmiu latach niewoli aramejskiej. Po zwycięskiej bitwie nad królem Kuszan-Risztaimem Izraelici przez okres czterdziestu lat żyli we względnym spokoju.

Ehud

 A gdy synowie izraelscy wołali do Pana, wzbudził im Pan wybawcę, Ehuda, syna Gery, Beniaminitę, męża leworękiego; przez niego wysłali synowie izraelscy haracz Eglonowi, królowi Moabu.  Sdz 3,12-30

Po osiemnastoletniej niewoli u Moabitów spowodowanej grzechami ludu, Ehud korzystając z okazji w skrytobójczy sposób zabił moabskiego króla Eglona, po czym wzniecił zwycięskie powstanie dzięki któremu „Izrael i ziemia zażywała spokoju przez osiemdziesiąt lat”. Ehud był leworęczny.

Szamgar

A po nim nastał Szamgar, syn Anata, który wybił Filistynów w liczbie sześciuset mężów ościeniem na woły. On także wyratował Izraela. Sdz 3,31

Debora

W tym czasie sądziła Izraelitów prorokini Debora, żona Lappidota. Sdz 4-5

Kolejny upadek duchowy spowodował tym razem dwudziestoletni ucisk ze strony Jabina, króla Kanaanu, mającego za wodza Syserę i władającego 900 żelaznymi rydwanami. Debora była mężatką, lecz nie przeszkadzało to jej być sędzią i przywódcą narodu. Jak podaje ks. Sędziów miała zwyczaj przesiadywania pod palmą noszącą jej imię. Na jej zew Barak zebrał 40 tys. wojowników i pokonał armię Sysery zyskując w ten sposób kolejne czterdzieści lat spokoju. Niestety, z powodu braku wiary nie dane było Barakowi otrzymać honoru zwycięzcy, Sysera został zabity ręką Jael, która zwabiła uciekającego wodza do namiotu, uśpiła go i rozbiła mu czaszkę kołkiem od namiotu.

Gedeon

I ukazał mu się anioł Pański i rzekł do niego: Pan z tobą, mężu waleczny! A Gedeon rzekł do niego: Za pozwoleniem, panie mój. Jeżeli Pan jest z nami, to dlaczego spotkało nas to wszystko? Gdzież są wszystkie jego cuda, o których opowiadali nam nasi ojcowie, mówiąc: Czyż nie Pan wywiódł nas z Egiptu? Teraz zaś porzucił nas Pan i wydał nas w rękę Midiańczyków. Wtedy Pan zwrócił się do niego i rzekł: Idź w tej mocy twojej i wybaw Izraela z ręki Midiańczyków. Przecież to Ja cię wysyłam. Sdz 6-8

Gedeon, jak powiadał sam o sobie był najmłodszym z najbiedniejszego rodu w plemieniu Menasesa. Lecz nie przeszkodziło to Bogu odnieść poprzez niego spektakularne zwycięstwo nad połączonymi wojskami Midianitów i Amalekitów. Lecz nim to się stało, Bóg nakazał Gedeonowi zredukować swoje wojsko do 300 żołnierzy, by „Izrael nie wynosił się ponad Boga, powiadając: Sami się wybawiliśmy”. Zwycięstwo, jakie odniósł sprawiło, że lud chciał obwołać go królem nad sobą, na co Gedeon się nie zgodził. Należy jednak sądzić, iż do końca swego życia przez czterdzieści lat sprawował władzę sędziego. Godnym odnotowania jest fakt, iż posiadał  siedemdziesięciu synów i mimo osobistego spotkania z Aniołem  Bożym popadł w bałwochwalstwo odlewając sobie posąg ze zdobytego na Amalekitach złota.

Tola

Po Abimelechu wystąpił, aby ratować Izraela, Tola, syn Pui, wnuk Doda, z plemienia Issachara; mieszkał on w Szamir na pogórzu efraimskim. Sądził on Izraela przez dwadzieścia trzy lata, po czym umarł i został pochowany w Szamir. Sdz 10,1-2

Jair

Po nim wystąpił Jair Gileadczyk, który sądził Izraela przez dwadzieścia dwa lata. Miał on trzydziestu synów, którzy jeździli na trzydziestu oślich ogierach, a mieli trzydzieści miast, zwanych do dnia dzisiejszego „osadami Jaira”, które leżą w ziemi Gilead. A gdy Jair umarł, pochowano go w Kamon. Sdz 10,3-5

Jefta

Jefta poszedł więc ze starszymi Gileadu i lud ustanowił go nad sobą naczelnikiem i wodzem. I przedłożył Jefta całą swoją sprawę Panu w Mispa. Sdz 11-12,7

„Jefta z Gileadu był to rycerz waleczny, lecz był synem kobiety wszetecznej” takimi słowami zaczyna się opowieść o sędzim, który mimo poniżenia jakie spotkało go ze strony rodziny wybawił swój naród od niebezpieczeństwa, jakie mu groziło od Ammonitów. Lecz sukces w boju musiał opłacić wysoką cenę: swą jedyną córkę. Zanim wyruszył do boju złożył ślubowanie „na całopalenie złożę Bogu to, co wyjdzie na moje spotkanie z drzwi mojego domu”. Niektórzy komentatorzy analizując tą historię przekonani są, że Jefte rzeczywiście złożył w ofierze swą córkę, inni natomiast próbują przekonywać, że córka w ramach ślubu pozostała do końca życia dziewicą. Jefta sądził Izraela przez sześć lat, został pochowany w swym mieście Mispa w Gileadzie.

Ibsan

Po nim sądził Izraela Ibsan z Betlejemu. Miał on trzydziestu synów; trzydzieści córek wydał za mąż poza dom, a dla swoich synów sprowadził trzydzieści dziewcząt spoza domu. Sądził on Izraela przez siedem lat.
A gdy zmarł Ibsan, został pochowany w Betlejemie. Sdz 12,8-10

Elon

Po nim sądził Izraela Elon Zebulonita. Sądził on Izraela przez dziesięć lat.
A gdy umarł Elon Zebulonita, został pochowany w Ajjalon w ziemi Zebulon. Sdz 12,11-12

Abdon

Po nim sądził Izraela Abdon, syn Hillela, Piratończyk.
Miał on czterdziestu synów i trzydziestu wnuków, którzy jeździli na siedemdziesięciu oślich ogierach; ten sądził Izraela przez osiem lat. A gdy umarł Abdon, syn Hillela, Piratończyk, został pochowany w Piraton, w ziemi efraimskiej, na pogórzu amalekickim. Sdz 12,13-15

Samson

I porodziła ta kobieta syna, i nazwała jego imię Samson; a chłopiec rósł i Pan mu błogosławił. I zaczął działać w nim Duch Pański po obszarze zamieszkałym przez Danitów między Sorea i Esztaol. Sdz 13-16

Postać barwna i zarazem tragiczna już od poczęcia przeznaczona przez Boga do wielkich czynów. Jego niepohamowana słabość do kobiet doprowadziła do związania się z filistynką Dalilą, czego efektem była jego niewola, hańba, kalectwo i tragiczna śmierć. Jego męstwo i odwaga sprawiły, że nie ma chyba osoby która by o nim nie słyszała, stał się też natchnieniem dla wielu artystów w przyszłych wiekach. 

Samuel

I zgromadzili się w Mispie, czerpali wodę i wylewali ją przed Panem, i pościli w tym dniu, i mówili tam: Zgrzeszyliśmy przeciwko Panu. A Samuel był sędzią synów izraelskich w Mispie. 1 Sam 7,6

Samuel był sędzią i prorokiem w Izraelu, od dzieciństwa był wychowywany w świątyni gdzie oddała go jego matka, wyrażając w ten sposób wdzięczność wobec Boga za wysłuchaną przez Niego modlitwę o dziecko. W świątyni Samuel posługiwał kapłanowi Helemu. Już od dziecięcych lat miewał widzenia, w których Bóg objawiał mu swą wolę. W przyszłości namaścił na króla  Saula, a gdy ten upadł, namaścił na jego następcę Dawida. Samuel sądził lud w Betel, Gilgal i Mispa, jednak jego główną siedzibą było Rama, gdzie postawił ołtarz Bogu, sądził też Izraela przez całe swe życie.