Abraham

Znaczenie imienia: Ojciec narodów

Fakty biblijne

Syn Teracha, powołany przez Boga opuścił wraz z rodziną Ur nad Eufratem i udał się na północ do Haranu, gdzie zmarł jego ojciec. Po jego śmierci Bóg wezwał Abrahama (wówczas nazywanego jeszcze Abramem) do dalszej wędrówki. Celem miał być Kanaan.

Abram miał dwóch braci - Nahora i Harana.
Jego żona Sara (pierwotne imię - Saraj), była także jego przyrodnią siostrą. Fakt ten wykorzystał Abram, gdy z powodu głodu musiał udać się do Geraru i bał się, że zabiją go z powodu urody Saraj. Podstęp się nie udał, gdy tamtejszy król, Abimelech zapragnął posiąść ją i gdyby nie interwencja Boga, król by ją zniewolił.
Po wyjaśnieniu wszystkiego Abimelech i Abram zawarli przymierze przy studni Beer-Szeba.

W tamtym czasie Abram i syn Harana - Lot posiadali już bardzo duże stada i często dochodziło do kłótni pomiędzy pasterzami. Dlatego też rozdzielili się i Abram osiedlił się w Hebronie, Lot zaś wybrał żyzną dolinę nadjordańską i osiedlił się w Sodomie.

Abram był bardzo bogobojnym człowiekiem. Na każdym miejscu, gdzie się zatrzymywał, stawiał ołtarz i oddawał cześć Bogu. Był jednak już stary i bezdzietny, dlatego swoją przyszłość lokował w Eliezerze z Damaszku, którego Abram przygarnął. Bóg jednak zaprzeczył temu twierdząc, że syn jego będzie rodzonym synem, a nie przygarniętym i zawarł z nim przymierze, mówiąc: "Spójrz ku niebu i policz gwiazdy. Tak liczne będzie potomstwo twoje".

Saraj jednak nie wierzyła, że będąc starą kobietą może dać swemu mężowi dziecko, dlatego powołując się na obowiązujące wtedy prawo namówiła Abrama, by wziął sobie jako nałożnicę jej służącą Hagar, a gdy ta urodzi mu dziecko na jej kolanach, prawnie będzie ono uznane za dziecko Saraj.
Abram przystał na to i Hagar urodziła Ismaela.

Nie było to w planach Bożych, dlatego Bóg kazał odprawić Hagar i jeszcze raz zapowiedział, że dziecko zrodzi się ze związku Abrama i Saraj. Wtedy też zmienił jego imię z Abrama na Abrahama, a imię jego żony z Saraj na Sarę. Nakazał również Abrahamowi na znak zawartego przymierza, by wszyscy mężczyźni dali się obrzezać.
Abraham miał sto lat, gdy Bóg objawił mu się w dąbrowie Mamre zapowiadając, że rok później Sara powije syna. Tak też się stało i narodził się Izaak.

Jakiś czas później Bóg postanowił wystawić wiarę Abrahama na próbę, żądając ofiary z Izaaka. Z ciężkim sercem Abraham usłuchał, ufając, że Bóg dotrzyma obietnicy dotyczącej jego syna. Kiedy położył syna na ołtarzu i wzniósł nóż, żeby dokonać ofiary, wtedy anioł Boga zawołał: „Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! Teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna”. Uszczęśliwiony Abraham złożył Bogu na ofiarę baranka, który nieopodal był zaplątany rogami w zarośla.

Abraham był nie tylko mężem wiary, ale również świetnym strategiem i dowódcą. Miał armię złożoną z 318 wypróbowanych ludzi. Gdy doszło do bitwy pomiędzy królami rządzącymi w tamtych rejonach, bratanek Abrahama, Lot został wzięty wraz z innymi mieszkańcami Sodomy do niewoli. Wtedy Abraham zebrał swoich ludzi i w nocy pobił najeźdźców, uwolnił Lota i cały jego dobytek.

Wracając po udanej akcji napotkał Melchizedeka, króla Salemu, który był jednocześnie kapłanem Boga. Wtedy Abraham złożył mu dziesięcinę ze wszystkiego, co posiadał.
Abraham bardzo troszczył się o swoją rodzinę. Gdy zmarła mu Sara, wyprawił najstarszego sługę do swej rodziny, by ten znalazł dla Izaaka dobrą i bogobojną żonę. Gdy ten wrócił z Rebeką, córką Betuela z rodu Harana, wydał ją za Izaaka. Pod koniec życia Abraham poślubił Keturę, z którą miał jeszcze 6 synów: Zymrana, Jokszana, Medana, Midiana, Jiszbaka i Szuacha.

Zmarł w wieku 175 lat i został pochowany przez Izaaka i Ismaela w jaskini Machpela obok swej żony Sary.

Wersety biblijne

Rdz 11—26, 28, 31, 50; Wj 3, 32, 33; Mt 1, 3, 22; Mk 12; Łk 13, 16, 19; J 8