Księga Hioba

Nazwa:

Nazwa księgi pochodzi od imienia swego głównego bohatera, W Biblii Hebrajskiej nazywa się Ijob. W Septuagincie nazwana Job, w Vulgacie - Liber Job.

Treść:

Niezwykłe doświadczenie zamożnego i bogobojnego mieszkańca ziemi Uz, którego z dopustu Bożego nawiedzają zesłane przez szatana nieszczęścia. W rozmowach, które prowadzą z nim przyjaciele przewija się kwestia genezy zła. Pomimo cierpień Job nie bluźni Bogu, lecz okazuje zadziwiające umiłowanie Boga, za co Bóg hojnie go wynagradza nie tylko odsłaniając mu istotę Siebie i tajemnice zła, ale także obdarza go obfitością dóbr doczesnych.

Autorstwo:

Wczesna tradycja judaistyczna przypisywała autorstwo Mojżeszowi, niektórzy jednak sugerują, że księgę napisał Elihu, Salomon czy Ezdrasz. Wielu współczesnych biblistów przychyla się do opinii, że podstawą dzieła jest starożytne opowiadanie o Jobie, a księga powstała w czasach powygnaniowych.

Tło historyczne:

Tłem historycznym księgi jest bez wątpienia arabska kultura pustynna. Nie występuje tam izraelskie tło kulturowe, lecz patriarchalne formy kultu ofiarniczego. Nie posiada charakteru politycznego, militarnego, ani kościelnego, jest to raczej patriarchalne tło typu domowo - społecznego.

Czas i miejsce powstania księgi:

nieznane

Podział księgi:

Wstęp (prolog w formie prozy)

1. Job i jego rodzina: 1,1—5.
2. Władza szatana nad Jobem: 1,6—19.
3. Wierność Joba: 1,20—22.
4. Szatan zsyła chorobę na Joba: 2,1—10.
5. Przybycie trzech przyjaciół: 2,11—13.

I. Dialog między Jobem a przyjaciółmi: 3,1—31,40. 

1. Pierwszy cykl: 3,1—11,20.
   • Pierwsza mowa Joba — jego zniechęcenie: 3,1—26.
   • Replika Elifaza — zganienie Joba: 4,1—5,27.
   • Druga mowa Joba — głębia jego cierpienia: 6,1—7,21.
   • Replika Bildada — oskarżenie Joba jako grzesznika: 8,1—22.
   • Trzecia mowa Joba — narzekanie na los: 9,1—10,22.
   • Replika Sofara — apel o pokutę: 11,1—20.
2. Drugi cykl: 12,1—20,29.
   • Pierwsza mowa Joba — trwanie przy swoim: 12,1— 14,22.
   • Ponowna replika Elifaza — nagana za niepobożność: 15,1—35.
   • Druga mowa Joba — oskarżenie przyjaciół o brak współczucia: 16,1—17,16.
   • Ponowna replika Bildada — zniweczenie niezbożnych przez nieszczęścia: 18,1—21.
   • Trzecia mowa Joba — wiara w zmartwychwstanie: 19,1—29.
   • Ponowna replika Sofara — obecne i przyszłe kary dla niezbożnych: 20,1—29.
3. Trzeci cykl: 21,1—31,40.
   • Pierwsza mowa Joba — niezbożnym powodzi się czasem dobrze: 21,1—34.
   • Następna replika Elifaza — wezwanie Joba do pokuty: 22,1—30.
   • Druga mowa Joba — pragnienie zjawienia się przed Panem: 23,1—24,25.
   • Następna replika Bildada — człowiek nie jest doskonały przed Bogiem: 25,1—6.
   • Trzecia mowa Joba — przegląd doświadczeń i swej niewinności: 26,1—31,40.

II. Mowy Elihu: 32,1—37,24.

1. Pierwsza mowa — nowa filozofia cierpienia: 32,1—33,33.
2. Druga mowa — usprawiedliwienie Boga: 34,1—37.
3. Trzecia mowa — Bóg słyszy wołanie ludzi: 35,1—16.
4. Czwarta mowa — przedstawienie majestatu Boga: 36,1— 37,24.

III. Wystąpienie Boga: 38,1—41,34.

1. Pierwsze wystąpienie — wszechświat objawia Boga: 38,1—41.
2. Drugie wystąpienie — świat zwierząt objawia Boga: 39,1—30.
3. Trzecie wystąpienie — hipopotam i krokodyl objawiają Boga: 40,1—41,34.

Zakończenie (epilog w formie prozy): 42,1—17.

1. Wdzięczność Joba dla Boga: 42,1—6.
2. Modlitwa Joba za przyjaciół: 42,7—9.
3. Odnowa życia Joba: 42,10—17.

www.znakiczasu.pl