Księga Kaznodziei Salomona

Nazwa:

W Biblii Hebrajskiej nazwa księgi brzmi Koheleth, czyli “kaznodzieja”, “nauczający” (1,12). Słowo to pochodzi od hebr. Qahal, co znaczy “zwoływać zebranie”. Nie jest to imię własne autora, lecz nazwa funkcji, jaką pełnił w zgromadzeniu religijnym, polegającej na nauczaniu. W Biblii greckiej i łacińskiej nazwa księgi brzmi Ecclesiastes, co stanowi dokładne tłumaczenie słowa Koheleth.

Treść:

Treścią Księgi Kaznodziei Salomona są różne aspekty ludzkiego życia w jego zasadniczym wątku “marności nad marnościami”. Autor mówi o przemijaniu człowieka i względnej wartości dóbr ziemskich. Podstawową ideą jest myśl, że jeśli chodzi o zdobycie prawdziwego szczęścia, to człowiek może go zdobyć jedynie współpracując ze Stwórcą i uzmysławiając sobie własne posłannictwo życiowe.

Autorstwo:

Od najdawniejszych czasów uważano powszechnie i zgodnie jako autora króla Salomona, opierając się na informacji zawartej na początku księgi. Marcin Luter jako pierwszy poddał w wątpliwość Salomonowe autorstwo księgi. Później poczęto wskazywać na różnice stylów literackich, zachodzącymi między tą księgą, a Przypowieściami Salomonowymi. Można to jednak wytłumaczyć inną tematyką utworu lub też różnymi okresami życia autora.

Tło historyczne:

Tło zostało zakreślone w samej księdze. Osobiste wyznanie kaznodziei wskazuje, iż Salomon jest już w podeszłym wieku i składa oświadczenie odnoszące się do jego minionych, lecz osobistych przeżyć i doświadczeń. Dotyczą one nie tyle wydarzeń historycznych, z którymi niewątpliwie słuchacze byli obeznani, ile raczej osobistych refleksji na temat szczęścia i filozofii życia.

Podział księgi:

Wstęp (prolog)

1. Prezentacja autorska: 1,1.
2. Marność nad marnościami: 1,2.

I. Część teoretyczna: 1,3-6,12.

1. Marność: 1,3-11.
   • Przemijalność: 1,2-4.
   • Cykliczność świata przyrody: 1,5-8.
   • Nic nowego pod słońcem: 1,9-11.
2. Salomon poszukuje szczęścia: 1,12-2,26.
   • pogoń za wiedzą: 1,12-18.
   • pogoń za przyjemnościami i fortuną: 2,1-11.
   • pogoń za zrozumieniem sensu życia: 2,12-17.
   • rozgoryczenie: 2,18-23.
   • prawdziwe szczęście pochodzi od Boga: 2,24-26.
3. Czas wszystkiego: 3,1-4,8.
   • czas ludzkich aktywności: 3,1-15.
   • czas Bożego sądu: 3,16-22.
   • czas ludzkiej nieprawości: 4,1-8.
4. Cztery ideały: 4,9-5,9.
   • wartość towarzystwa: 4,9-12.
   • wartość mądrości: 4,13-17.
   • wartość szacunku do Boga: 5,1-6.
   • wartość sprawiedliwości: 5,7-9.
5. Problemy życia: 5,10-6,12.
   • sprawa bogactwa: 5,10-12.
   • niewspółmierność cierpienia: 5,13-17.
   • daremność trudu:: 5,18-6,12.

II. Część praktyczna: 7,1-12,8.

1. Rzeczy godne uwagi: 7,1-22.
   • Dobre imię i charakter: 7,1-10.
   • Znajomość zrządzeń Bożych: 7,11-14.
   • Umiar: 7,15-18.
   • Nic nie jest doskonałe: 7,19-22.
2. Poszukiwanie mądrości: 7,23-12,7

Zakończenie (epilog)

1. Działalność kaznodziei: 12,9-12.
2. Podsumowanie: 12,13-14.

www.znakiczasu.pl