Księga Amosa

Nazwa:

Podobnie jak inne księgi nazwana jest imieniem jej autora. Hebr. Imię Amos wywodzi się od słowa amas, czyli “ładować”, “nosić’’ (np. brzemię). Stąd imię proroka odpowiada powadze i doniosłości misji, do której został powołany.

Treść:

Treścią księgi są dzieje proroka, a na tym tle zapowiedzi sądu nad Judą, Izraelem oraz okolicznymi narodami, dalej zarzuty i groźby przeciwko Izraelowi oraz napiętnowanie jego występków, a wreszcie opis pięciu wizji proroka i wspaniałych rajskich czasów, które staną się udziałem wszystkich narodów wezwanych przez Boga. Głównym celem posłannictwa Amosa było zwrócenie uwagi Izraela na mnożące się nieprawości oraz wezwanie narodu do pokuty. Proroctwo kończy się chwalebnym obrazem ostatecznego triumfu sprawiedliwości nad nieprawością.

Autorstwo:

Najstarsze świadectwa, zarówno hebrajskie, jak i chrześcijańskie wskazują Amosa jako autora księgi, a współczesna biblistyka chrześcijańska nie kwestionuje na ogół tego stanowiska. Nieliczna tylko grupa biblistów przychyla się do opinii, że księga powstała po śmierci proroka i jest dziełem jego uczniów. Wysuwa się zwłaszcza opinię, że niektóre fragmenty pochodzą z czasów późniejszych, a nawet z czasów powygnaniowych. Tymczasem kompozycja księgi wskazuje na dzieło jednolite i zamierzone. Co do osoby autora, to z nielicznych wzmianek wiemy, że był pasterzem w Tekoa, oraz zbieraczem niezbyt cenionych leśnych fig sykomorowych. Nie miał szczególnego wykształcenia, ani żadnego przygotowania w szkole prorockiej. Należy jednak do najpoważniejszych proroków Starego Testamentu. Cechuje go wzniosłość i głębia myśli, żarliwość i moc ducha oraz wnikliwość spojrzenia. Styl jego mowy jest bezpośredni, dosadny, żywy, nie pozbawiony swoistej elegancji.

Tło historyczne:

Pod rządami Jeroboama II królestwo północne stanęło u szczytu politycznej i ekonomicznej potęgi. Jeroboam pokonał Syryjczyków i rozszerzył terytorium państwa prawie do granic z czasów Salomona. Sukcesy swe zawdzięczał sprzyjającym warunkom politycznym. Asyria przeżywała okres wewnętrznego osłabienia, Damaszek osłabiony był wyprawami wojennymi królów asyryjskich, Salmanazara IV (782-772) oraz Asurdana III (772-754). Pomyślność towarzyszyła również rządom króla judzkiego Uzjasza. Pobił on Edomitów, Filistynów i Amonitów. W obu jednak królestwach mnożyły się ujemne skutki dobrobytu i narodowej pomyślności: pycha, samolubstwo, upadek ducha i obyczajów, nieuczciwość i rozpusta. W Izraelu sytuację pogarszało panoszące się tam bałwochwalstwo, zwłaszcza kult cielca i Baala. Stan ten był niewątpliwie powodem, dla którego Amos został skierowany do uroczystego poselstwa przestrogi w państwie północnym.

Podział księgi:

Wstęp

1. Tytuł: 1,1.
2. Zapowiedź sądów Bożych: 1,2,

I. Wyroki na okoliczne narody, Judę i Izrael:  1,2—2,16.

1. Wyrok na Damaszek (Syrię): 1,3—5.
2. Wyrok na Gazę (Filistynów): 1,0—8.
3. Wyrok na Tyr (Fenicję): 1,9.10.
4. Wyrok na Edomitów: 1,11—12.
5. Wyrok na Amonitów: 1,13—15.
6. Wyrok na Moabitów: 2,1—3.
7. Wyrok na Judę: 2,4—5.
8. Wyrok na Iziraela: 2,6—16.

II. Mowy prorocze przeciw Izraelowi: 3,1—6,14.

1. Pewność proroczej przepowiedni: 3,1—8.
2. Zapowiedź kary: 3,9—4,13.
3. Opłakiwanie losów narodu: 5,1—17,
4. Potrójne Biada: 5,18—6,14.

III. Wizje: 7,1—9,10.

1. Wizja szarańczy: 7,1—3.
2. Wizja ognia: 7,4—6.
3. Wizja prawidła (pionu): 7,7—9.
4. Wystąpienie Amazjasza: 7,10—17.
5. Wizja   kosza   letnich   owoców   i   głodu   Słowa   Bożego: 8,1—14.
6. Wizja Boga przy ołtarzu i zwiastowanie zagłady narodu: 9,1—10.

Zakończenie

1. Odbudowa domu Dawida: 9,11—12.
2. Nadejście dni obfitości: 9,13—15.

www.znakiczasu.pl