List do Hebrajczyków

Nazwa:

W najstarszych rękopisach nazwa listu brzmi “Do Hebrajczyków”. Nazwa dłuższa jest dziełem czasów późniejszych. Za tą tradycją poszły następne wydania.

Treść:

Treścią listu św. Pawła do Hebrajczyków jest niebiańskie arcykapłaństwo Jezusa Chrystusa i Jego pojednawcza liturgia w niebiańskiej świątyni na mocy własnej ofiary krzyża. Głównym tematem listu do Hebrajczyków jest wykazanie wyższości nowotestamentalnych rzeczywistości zbawczych, a więc Nowego Przymierza nad Starym Przymierzem.

Autorstwo:

Autorstwo listu do Hebrajczyków było przedmiotem ostrych polemik od wczesnych lat chrześcijańskich. W kościele wschodnim list przypisywany był na ogół ap. Pawłowi. Natomiast w kościele zachodnim autorstwo listu przypisywane było Barnabaszowi, Apollosowi, Klemensowi lub Łukaszowi. Dopiero pod koniec IV w. ne. list do Hebrajczyków został powszechnie uznany na zachodzie za Pawłowy i kanoniczny. W następnych wiekach spory na temat autorstwa i kanoniczności ustały. List był na ogół przypisywany ap. Pawłowi. Stan taki istniał aż do czasów nowożytnych, kiedy to spór rozgorzał na nowo. Obecnie Pawłowe autorstwo listu jest już na ogół powszechnie uznawane. Chociaż nieliczna grupa uczonych nadal odmawia Apostołowi autorstwa listu.

Tło historyczne:

List do Hebrajczyków został skierowany do zboru jerozolimskiego składającego się z judeo- chrześcijan, którym zagroziło największe niebezpieczeństwo w obliczu zbliżającej się katastrofy narodowej. Jest to opinia najbardziej prawdopodobna i obecnie przeważająca wśród biblistów. List został napisany w Italii w Rzymie. Gdy chodzio czas powstania, to przypuszczalnie nastąpiło to podczas pierwszego uwięzienia w latach 61-63. Możliwa jest także data późniejsza. List niewątpliwie musiał być napisany przed zburzeniem Jerozolimy i świątyni, co nastąpiło w roku 70 ne. i przed śmiercią ap. Pawła, co nastąpiło w roku 67 ne. Dokładną datę trudno ustalić.

Podział księgi:

Wstęp

1. Starotestamentalne objawienie Boże: 1,1.
2. Nowotestamentalne objawienie Chrystusowe: 1,2,

I. Wielkość i autorytet Chrystusa: 1,3—2,18.

1. Chrystus równy z Ojcem: 1,3.
2. Wyższy od aniołów: 1,3—14.
3. Wielkość zbawienia w Chrystusie: 2,1—4.
4. Cel inkarnacji Chrystusa: 2,5—18.

II. „Odpoczynek" Ludu Bożego: 3,1—4,16.

1. Chrystus jako apostoł i najwyższy kapłan: 3,1—6.
2. Niewiara powodem porażki starożytnego Izraela: 3,7—19.
3. Wezwanie do wstąpienia do Bożego odpoczynku: 4,1—16.

III. Wywyższenie Chrystusa jako najwyższego kapłana: 5,1—8,13.

1. Mianowanie   Chrystusa   najwyższym   kapłanem:   5,1—10.
2. Potrzeba przyjęcia Chrystusa: 5,11—6,20.
3. Kapłan według porządku Melchizedeka: 7,1—28.
4. Najwyższy kapłan niebieskiej świątyni: 8,1—15.
5. Nowe Przymierze w Chrystusie: 8,6—13.

IV. Służba Chrystusa jako najwyższego kapłana: 9,1—10,22.

1. Opis ziemskiej świątyni i jej służby: 9,1—7.
2. Typiczne znaczenie ziemskiej świątyni: 9,8—14.
3. Chrystus pośrednikiem Nowego Przymierza: 9,15—28.
4. Wyższość ofiary Chrystusa: 10,1—22.

V. Wezwanie do wierności i pobożnego życia:   10,23—13,17.

1. Świadomość dnia sądu i przyjścia Chrystusa:  10,23—39.
2. Bohaterowie wiary: 11,1—12,2.
3. Doświadczenie i prześladowanie: 12,3—13.
4. Pokuszenie: 12,14—29.
5. Różne sytuacje codziennego życia: 13,1—17.

Zakończenie

1. Prośba o modlitwy przyczynne: 13,18—19.
2. Życzenia: 13,20—22.
3. Informacja o Tymoteuszu: 13,23.
4. Pozdrowienia:  13,24—25.

www.znakiczasu.pl